Al sinds ik me kan herinneren hadden we thuis corgi's. En nestjes. Ging ik geregeld mee naar hondenshows, en ging ik zelfs met een van onze corgi's naar de hondenschool. Het maakte thuis een echt thuis! 

Later, toen ik studeerde en op een woonbootje woonde, kreeg ik 1 van de corgi's van mijn vader mee. Ze had altijd ruzie met een andere, en ik vond het een fijn idee dat er een waakhond bij me was. Eva, een roodharige fluf, was lief, zacht en een ster in het studentenleven, waar ze een graag-geziene gast was. We leerden haar blaffen als er iemand van een rivaliserende studentenfractie langsliep, en ze werd geregeld even geleend door een vriend die meer sjans had als hij haar in een cafe bij zich had. Toen ik ging werken en een echt huis kreeg, ontdekte ik de uitlaatdienst, waar Eva in no time de plaats naast de bestuurder in de bus veroverde, en overdag lekker moe thuis kwam van een grote ren en speel-partij. Toen ik ging samenwonen verhuisde ze mee. Daar werd ze ook bij mijn collega's een graag geziene gast in het grote kantoorgebouw waar ze eigenlijk niet mocht zijn, maar waar we haar via een smokkelroute in een sporttas geregeld de afdeling opkregen. Daar hield ze audiëntie voor haar fanbase. Wat een heerlijke hond!

Na haar kwam Sam, een herplaatsingshond met een verleden, die duidelijk was geslagen omdat hij helemaal in elkaar kromp als ik een krant of een paraplu in mn handen had. Hij was zo onzeker dat ik in de ochtend een kwartier eerder op stond om hem te knuffelen en wiegen als een baby'tje. Sam fleurde op doordat hij een nieuw huis had, en ook hij deed het heel goed bij de uitlaatdienst overdag, al was het geen gemakkelijke hond. Sam had al snel door dat ik zwanger was, en kon maar moeilijk wennen aan de baby. Hij was jaloers, en ik heb van alles moeten doen om hem er bij te betrekken. Uiteindelijk kon hij het moeilijk verkroppen en stierf veel te vroeg aan kanker. Met nog een baby onderweg is er toen even geen Corgi geweest.

Tot drie jaar geleden... en toen kwam Biscuit! Mijn kinderen hingen de vlag uit, en het feest kon beginnen. Een aanbiddelijke roodharige pup van mevrouw Koot uit Akersloot nam haar intrede. Met vlijmscherpe pup-tandjes, ondeugende oogjes, en een fijn sterk karakter. Zet deze dame maar voor een kudde koeien - dat komt helemaal goed. Biscuit werd haar naam. De eerste drie dagen na haar aankomst was ze er van overtuigd dat nee toch echt niet voor haar bedoeld was. Wat een ondeugd! Beslist en duidelijk zijn, en elke zaterdag naar de hondenschool hebben haar omgetoverd tot een heerlijke huishond, die geniet van werken en dingen leren. Om te zorgen dat je pup niet in een monster verandert (dat heeft mijn vader vroeger helaas af en toe meegemaakt met mensen die te toegefelijk waren voor hun suikerzoete pups), moet ze wel goed worden opgevoed.  Dat is gelukt, al zijn er hier en daar wel sloffen gesneuveld :). Biscuit is lief, schrander, dol op mensen en feestjes, en een plaatje om te zien. Haar humeur is altijd zonnig en blij, en ze volgt me overal met haar ogen. Samen een wandeling doen is nog altijd leuk, al heeft ze een voorliefde voor wentelen in viezigheid en het zoeken naar ranzige snacks als kattenpoep dus in de gaten houden moet ik haar wel. Spelletjes doen (met een snackje als beloning) vindt ze heel erg leuk. Haar natuurlijke kauw/bijt neiging (Corgi's zijn gefokt om te  'heelen', in de hakken van koeien te bijten) is goed te kanaliseren door haar geregeld kauw-botten te geven. Zo houdt ze haar gebit ook goed schoon. Ze is het zonnetje in huis. De kinderen dragen haar op handen, en ook opa en oma vinden haar een geweldige hond. De twee shows die ik heb gelopen met haar voor de corona-uitbrak hadden ook lovende jury-rapporten. 

En ja, zo'n mooie hond met zo'n heerlijk karakter wil je natuurlijk moeder laten worden, want hoe leuk zou het zijn om een nestje met haar te krijgen? En daarom zitten we nu in het traject om haar helemaal te laten checken op alle punten uit het fok-reglement, om te zorgen dat we geen hondjes krijgen met allerlei gezondheidsproblemen. We hebben net haar heupen laten controleren, en de algemene gezondheidscheck tot nu toe was ook goed. Nu nog de ogen en een dna test, en dan is ze good to go...! Bij de Raad van Beheer hebben we een kennelnaam aangevraagd, en dan begint de zoektocht naar de ideale bruidegom. Wordt vervolgd!